Corona
Afstand houden, mondkapjes, handen wassen; we blijven het doen. Hoe graag ik het ook zou
willen, er valt vrijwel niet te ontsnappen aan de totale overheersing van corona in ons leven.
Corona is overal, alles is corona.
Wat is het na al die tijd een beproeving geworden. Wat zou het mooi zijn als Corona alleen
nog het biertje is, dat je drinkt op een zonnig terras.
Maar er gebeuren nu ook bijzondere dingen. Het water in de kanalen van Venetië is
inmiddels zo helder dat je de vissen kan zien zwemmen. De lucht boven India is schoner dan
ooit waardoor je het gebergte in Nepal in de verte kan zien liggen. Het stikstofprobleem
wordt spontaan opgelost. Geen lawaaierig vliegverkeer meer de ganse dag boven ons hoofd.
Die rust, heerlijk! Mensen kopen weer bij lokale ondernemers om hen te helpen
voortbestaan. Mensen leggen hun tablet aan de kant en gaan massaal wandelen.
Thuiswerken is als een motto, waar we ook na corona nog van gaan horen.
Corona heeft dus ook goede dingen gebracht. Het hectische, drukke, individualistische,
vervuilende, over consumerende bestaan heeft plaats gemaakt voor een meer relaxter
manier van werken, waarbij we meer oog kregen voor elkaar en onze omgeving.
Ineens beseffen we weer waar het om draait in het samenleven: aandacht, verbinding,
solidariteit. Natuur, beleving, duurzaamheid. Saamhorigheid, tijd met elkaar en zorg voor
elkaar.
Hopelijk houden we dit vast en kunnen we dit toepassen in niet alleen onze privé omgeving,
maar ook op het gebied van besturen en (overheids)participatie. Oog hebben voor elkaar en
vooral luisteren naar elkaar is een groot goed. Maar ook heel erg moeilijk en het niet alleen
opkomen voor je eigen belang, maar meedenken in het algemeen belang is niet voor
iedereen weg gelegd. Als volksvertegenwoordiger moeten de raadsleden op elk dossier deze
afweging maken, terwijl voor- en tegenstanders hun eigen inbreng aan de (raads)man (of
vrouw) proberen te brengen. Soms een duivels dilemma.
Participatie kan dus niet het lukraak doen wat mensen willen zijn, omdat er altijd meerdere
kanten aan de medaille zitten. Om te leren participeren heeft de Raad besloten een
participatieproject op te starten. Door Corona is dit proces bemoeilijkt en staat het onder
druk. Het zou zonde zijn als dit project niet doorgaat, want er valt nog veel te leren. En hoe
mooi zou het zijn als we niet alleen de haantje de voorsten kunnen mobiliseren om mee te
denken, maar juist ook de groep die zich nooit laat horen.
In mijn omgeving zie ik in ieder geval twee jongvolwassenen die staan te trappelen om te
participeren. Niet alleen maar studeren; contact met vrienden en spelletjes spelen vanachter
een computer, maar fysiek lessen volgen; contact kunnen maken en ontspannen wordt heel
erg gemist. Juist deze groep heeft het sociale contact nodig om gelukkig te zijn, maar ook om
te leren. Deze groep is kritisch en heeft frisse ideeën, waar wij veel van kunnen leren, dus
luisteren naar jongeren en hen betrekken bij de besluitvorming is broodnodig. Gelukkig voor
hen mogen studenten weer één dag per week naar school.
En zijn de terrassen weer open. Kunnen we gelukkig weer fijn een corona-biertje drinken in
de zon. Proost!
